«Η χώρα έχει καταστεί μη διακυβερνήσιμη», υποστήριξε. «Μα, η χώρα έχει Κυβέρνηση, η οποία έχει μια ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία… δεύτερης τετραετίας και δημοσκοπικά με διψήφια διαφορά από το δεύτερο Κόμμα… Η Ελλάδα έχει μια πολιτική σταθερότητα», το αντεπιχείρημα, που φανερώνει ότι υπάρχει ακόμη σύγχυση για τη σχέση των εννοιών Κυβέρνηση και διακυβέρνηση. Συχνά χρησιμοποιούνται ως ταυτόσημες, άλλοτε θεωρείται ότι η δεύτερη περικλείει την πρώτη, άλλοτε ότι αποτελούν έννοιες αντικρουόμενες [Rhodes R. A. W. (1996) «The New Governance: Governing Without Government», Political Studies, XLIV: 652-67] εξ ου και η «Διακυβέρνηση χωρίς Κυβέρνηση».
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, καλός κυβερνήτης της γενικής πολιτικής θεωρητικής σκέψης, ήξερε πολύ καλά τι έλεγε. Περνώντας τον φράκτη που χωρίζει την κοινή από την επιστημονική γλώσσα, ο ισχυρισμός περί μη διακυβερνήσιμης χώρας μόνο υπερβολικός δεν είναι. Αν ήταν μόνο το πρόβλημα εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα, ανησυχητικό αναμφισβήτητα, που δεν φαίνεται, όμως, να ταρακουνά κανέναν συστημικό παίκτη, κάπως, κάτι, κάποτε θα γινόταν.
«Δυστυχώς απομειώθηκε το θεσμικό κύρος της Δικαιοσύνης, γι’ αυτό φταίει πρωτίστως η Κυβέρνηση, η οποία παίρνει ενεργό μέρος στη δημόσια συζήτηση σαν να είναι αντίδικο μέρος ή σαν να είναι εκπρόσωπος της Δικαιοσύνης. Και από την άλλη μεριά, λυπάμαι που το λέω, αλλά η Δικαιοσύνη σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο έδωσε την εντύπωση ότι διατυπώνει μια γνώμη που εναρμονίζεται με την αρχική βούληση της κυβέρνησης και όταν η βούληση της Κυβέρνησης αλλάζει ριζικά, τότε και η Δικαιοσύνη προσαρμόζεται με κάποιο τρόπο».
Με την πολυεπίπεδη αμφισβήτηση φαίνεται ότι έχουν συμβιβαστεί οι πολιτικοί. Και τι κάνουν; Δημιουργούν ειδήσεις γύρω από τον εαυτό τους. Νομίζουν, για το καλό τους. «Ας πούμε την αλήθεια. Βλέπετε εσείς καμία προοπτική να καταστεί η χώρα διακυβερνήσιμη, να αλλάξει κάτι που το νιώθεις ή το ελπίζεις μέχρι τις εκλογές;». Κρόνε, πες…
naftemporiki.gr
Newsroom
