Όπως πέτυχε καταρχήν στη Γάζα και φιλοδοξεί να καταφέρει και στην Ουκρανία, στη συνάντηση που θα έχει με τον Βλαντιμίρ Πούτιν σε δύο εβδομάδες, στη Βουδαπέστη. Στην Ανατολική Μεσόγειο θα προκύψουν επίσης πολλά «προβλήματα». Η Τουρκία, για παράδειγμα, δεν πρόκειται να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με την Κυπριακή Δημοκρατία, αν δεν παρευρεθεί ως «ισότιμο» μέλος το ψευδοκράτος της κατεχόμενης βόρειας Κύπρου. Είναι όμως δυνατόν να γίνει αποδεκτό κάτι τέτοιο από την Ελλάδα και την Κύπρο; Φυσικά και όχι. Αφού θα οδηγούσε στην de jure αναγνώριση «δύο Κρατών» στην Κύπρο.
Οι πιέσεις θα είναι αφόρητες. Ο Πρόεδρος Τραμπ θέλει να κλείσουν οι όποιες «εκκρεμότητες» παρεμποδίζουν τις έρευνες των αμερικανικών ενεργειακών κολοσσών για υδρογονάνθρακες στη Μεσόγειο. Η ελληνική Κυβέρνηση θέλει να φανεί ότι έχει βέβαια την πρωτοβουλία σε αυτή τη διαδικασία, αλλά οι παγίδες είναι πολλές. Πώς θα αντιμετωπιστούν οι αντικρουόμενες εθνικές αξιώσεις σε ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα, όταν, για παράδειγμα, η Τουρκία δεν έχει υπογράψει τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας; Μια συνεννόηση χωρίς σαφές πλαίσιο διεθνούς δικαίου ενέχει τον κίνδυνο υποβάθμισης ή ακόμη και απεμπόλησης κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Αλλά περιμένει κανείς ότι οι τουρκικές προκλήσεις θα μειωθούν; Τώρα ειδικά, που η αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας διεθνώς έχει οδηγήσει στα ύψη την αλαζονεία του Ερντογάν! Βλέπουμε, άλλωστε, ότι για την ένταξη της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό αμυντικό πρόγραμμα SAFE οι πιέσεις των εταίρων μας στην Ε.Ε. είναι πιο ασφυκτικές στην Αθήνα, παρά στην Άγκυρα.
Στη Γάζα, ο Νετανιάχου εξαναγκάστηκε από τον Τραμπ να υποχωρήσει και να αποδεχτεί μια ειρήνη που δεν του αρέσει. Το ίδιο ισχύει και για τη Χαμάς. Είναι μια ειρήνη την οποία αναγκάστηκαν να αποδεχτούν, επειδή αυτοί από τους οποίους εξαρτώνται οι δύο πλευρές έχουν άλλες προτεραιότητες. Είναι η ειρήνη που «επιτρέπει» η νέα διεθνής τάξη. Η ειρήνη των εξαναγκασμένων…
naftemporiki.gr
«The New Daily Mail»
Newsroom
.jpg)