Μέσα σε 300 λέξεις ο πρώην Πρωθυπουργός της Ν.Δ. συμπύκνωσε το πρόβλημα της χώρας λέγοντας απερίφραστα ότι η διάβρωση των θεσμών, αν δεν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών, οδηγεί σε μείζονα θεσμική κρίση, που αν αγνοηθεί βαδίζουμε ολοταχώς σε πολιτική κρίση πρώτου μεγέθους. Η οποία στην περίπτωση της Ελλάδας λόγω των γεωπολιτικών συνθηκών κινδυνεύει θα πάρει τα χαρακτηριστικά εθνικής κρίσης. Πιο σαφής δεν θα μπορούσε να είναι. Ο δε Ευάγγελος Βενιζέλος από την πλευρά του, μίλησε για πολυεπίπεδο αδιέξοδο, για να αποφανθεί ότι το μεγάλο μας πρόβλημα είναι ότι η χώρα έχει καταστεί μη διακυβερνήσιμη.
Ήταν εμφανής η αμηχανία του Μεγάρου Μαξίμου που επιχείρησε να ερμηνεύσει τις δηλώσεις Καραμανλή διαρρέοντας ότι δήθεν αφορούσαν την Αντιπολίτευση και τις επιθέσεις της κατά της Δικαιοσύνης. Στην παρέμβαση του Κώστα Καραμανλή δεν υπάρχει καμία αναφορά ή έστω υπόνοια στον ρόλο της Αντιπολίτευσης. Η διάβρωση των Θεσμών και η γενικευμένη κρίση εμπιστοσύνης αποδίδεται στην Κυβέρνηση. Η κυβερνητική διαρροή δεν έπεισε κανέναν Βουλευτή της Ν.Δ..
Ο Πρωθυπουργός επέμεινε κατά την επίσκεψη στο Πρωτοδικείο Περιστεριού λέγοντας ότι «η αμφισβήτηση της εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη μπορεί πολύ εύκολα σε αυτό το τοξικό περιβάλλον να γίνει μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία στο μυαλό των πολιτών». Πάντως εάν το κύρος της Δικαιοσύνης στην συνείδηση των πολιτών σχετίζεται και με την ταχύτητα της απονομής της, που στην περίπτωση της Ελλάδας ενίοτε μεταφράζεται σε αρνησιδικία, κανείς δεν εμπόδισε την Κυβέρνηση να την βελτιώσει στα έξι χρόνια που κυβερνά. Και σε κάθε περίπτωση η κρίση των Θεσμών δεν περιορίζεται στην Δικαιοσύνη, όσο και αν είναι κομβικός ο ρόλος της.
Ο Κώστας Καραμανλής, όχι τυχαία συνέδεσε την εσωτερική, θεσμική και πολιτική κρίση, με ενδεχόμενη εθνική κρίση που εκ των πραγμάτων σχετίζεται με τις ελληνοτουρκικές διαφορές. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος πάλι στην ίδια συνέντευξη έκανε μία ακόμη προειδοποίηση διαβάζοντας την διεθνή αλλαγή παραδείγματος που ήδη έχει επιβάλλει η ηγεσία Τραμπ. Είπε ο πρώην Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ: «Η δήλωση ''πιστεύω στο διεθνές δίκαιο, το σέβομαι και ζητώ την εφαρμογή του'' δεν συνιστά μια ολοκληρωμένη αποτελεσματική εθνική στρατηγική. Ούτε η σκέψη ''είμαι στην Ε.Ε. και η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη μού αρκεί ως θώρακας''».
Εάν παρακολουθούσε κανείς την συζήτηση στην Βουλή για τα εξωτερικά θέματα την Πέμπτη που μας πέρασε, θα διαπίστωνε ότι η Κυβέρνηση, η Αξιωματική Αντιπολίτευση και τα Κόμματα της Αριστεράς είναι εγκλωβισμένα σε αυτή την παρωχημένη αντίληψη για τον ρόλο του διεθνούς δικαίου. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει από καιρό προειδοποιήσει ότι «δεν συζητάς με πειρατές», για τον Ερντογάν, και πολύ περισσότερο δεν συνάπτεις Σύμφωνα Φιλίας μαζί του εξωραΐζοντας την διεθνή του εικόνα. Ο δε Κώστας Καραμανλής, έχει επισημάνει ότι απαιτείται μία συνολικά διαφορετική ανάγνωση της Τουρκίας που «ανεπαισθήτως» επιχειρεί να μετατρέψει την Ελλάδα σε δορυφόρο της.
Η τακτική της Κυβέρνησης που αρνείται να δει το πρόβλημα και υποβαθμίζει π.χ. το πάγωμα του καλωδίου ενεργειακή σύνδεσης Ελλάδας - Κύπρου σε τεχνικές και οικονομικές διαφορές και όχι στην απειλή της Τουρκίας, θυμίζει την τακτική της στρουθοκαμήλου. Μπορεί να χώνει το κεφάλι στην άμμο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το πρόβλημα εξαφανίζεται. Ίσως η τοποθέτηση Καραμανλή είναι η πιο ολοκληρωμένη. Έκανε διάκριση ανάμεσα στους πολιτικούς που επιδιώκουν εξουσία και υλικά οφέλη και σε εκείνους που επιθυμούν να προσφέρουν στον τόπο. Και έκλεισε αναφέροντας ότι ένας πολιτικός όταν έρχεται η ώρα του να αποχωρήσει από την σκηνή θα πρέπει να νιώθει έντιμος προς τον εαυτό του και εκείνους που τον εμπιστεύθηκαν.
Τέσσερις πολιτικοί από όλο το κομματικό φάσμα που έχουν διαδραματίσει ρόλο στις πιο κρίσιμες στιγμές της μεταπολίτευσης συμπίπτουν στις μείζονες εκτιμήσεις τους. Ίσως γιατί ακούνε την βοή των πλησιαζόντων γεγονότων.
naftemporiki.gr
Newsroom
