Όποιος γνωρίζει λίγο έστω από ψυχολογία τα αντιλαμβάνεται αυτά. Το να υποκρινόμαστε θλίψη και να προσποιούμαστε έκπληξη για τα φαινόμενα βίας στον αθλητισμό , είναι σα να εκπλησσόμαστε για την ύπαρξη βίας στη κοινωνία και κατ΄ επέκαταση στο ίδιο μας το είδος!
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Πρώτα απ΄ όλα να πάψει η υποκρισία και να γίνει ενημέρωση για αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά που ενέχονται στα ομαδικά σπορ και να γίνει αντιληπτός ο κίνδυνος εθισμού και κατά συνέπεια φανατισμού μέσω της ενασχόλησης με αυτά. Ιδιαίτερα στην εποχή του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού όπου ο Χ Πρόεδρος που έχει πιο πολλά χρήματα και ικανότητες ενασχόλησης με το σπορ, σε σχέση με το Ψ Πρόεδρο, να γίνει κατανοητό ότι η επικράτηση εντός των τεσσάρων γραμμών ενός γηπέδου είναι ως επί το πλείστον συνάρτηση όσων γίνονται εκτός των τεσσάρων γραμμών αυτού.
Εννοώντας τα χρήματα που επενδύονται και το μεράκι, (κάθε είδους και ο νοών νοείτω), που βάζει ο καθένας. Κυρίως δε, το ότι σε τίποτα η επικράτηση του Χ έναντι του Ψ δεν σηματοδοτεί κάποιου είδους υπεροχή, από το παντελόνι και κάτω κατά βάση, του οπαδού της Χ ομάδας έναντι του οπαδού της Ψ ομάδας. Φαίνονται αυτονόητα όλα αυτά, αλλά αυτό ακριβώς το παιχνίδι που παίζουν τα ένστικτα μας όταν παρακολουθούμε έναν αγώνα, είναι ακριβώς και το γενεσιουργό αίτιο της βίας. Δεν σημαίνει φυσικά ότι όλοι εμείς που παρακολουθούμε σπορ είμαστε στο 100% θύματα αυτού του παιχνιδιού των ενστίκτων μας. Σίγουρα μας αρέσει και το θέαμα, σε άλλον περισσότερο και σε άλλον λιγότερο. Ας είμαστε όμως ειλικρινείς στο ότι εάν δεν υπήρχε η ταύτιση με όλα της τα παρελκόμενα, τα σπορ, τουλάχιστον τα πιο δημοφιλή, θα μας συγκινούσαν ίσως λίγο περισσότερο απ΄ ό,τι η άρτια εκτέλεση ενός διπλού τόλουπ στο καλλιτεχνικό πατινάζ..
Νάσος Κουμαρέλλας
Φιλόλογος - Σχολικός Ψυχολόγος
«The New Daily Mail»
Newsroom
