Αναμφίβολα, οι εξελίξεις στην Αυστρία είναι μια επανάσταση. Πάνω από όλα ως προς την πολιτική της Ε.Ε., η οποία τα τελευταία χρόνια, τόσο σε κοινοτικό επίπεδο όσο και σε επιμέρους χώρες, έχει προσπαθήσει με κάθε τρόπο να αποτρέψει πολιτικές συμμαχίες μεταξύ των συστημικών Κομμάτων και της ακροδεξιάς δημιουργώντας ένα είδος «υγειονομικής ζώνης». Είναι όμως γεγονός ότι οι ακροδεξιές δυνάμεις κερδίζουν έδαφος σε όλη την Ευρώπη. Με τις ευλογίες και την υποστήριξη μάλιστα του πλουσιότερου ανθρώπου στον κόσμο, του Ελον Μασκ. Στη Γαλλία, η Μαρίν Λεπέν θεωρείται η πιο πιθανή διάδοχος του Μακρόν στην προεδρία της χώρας.
Στη Γερμανία η AfD βρίσκεται στα πρόθυρα της εξουσίας και προς το παρόν αναμένεται να αναδειχθεί δεύτερη δύναμη στις βουλευτικές εκλογές της 23ης Φεβρουαρίου. Στην Ολλανδία, η άκρα δεξιά είναι η πρώτη δύναμη και δίνει ήδη τον τόνο στην Κυβέρνηση. Στη Ρουμανία, η νίκη στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών του εθνικιστή και φιλορώσου υποψηφίου Καλίν Γκεοργκέσκου άνοιξε μια πολιτική κρίση χωρίς ιστορικά προηγούμενα στη Γηραιά Ήπειρο, με τις εκλογές να ακυρώνονται πραξικοπηματικά από το Συνταγματικό Δικαστήριο. Και οι ηττημένοι των εκλογών να διατηρούν την εξουσία. Τι θα συμβεί στην Αυστρία μόλις ο Χέρμπερτ Κικλ γίνει και επισήμως, Καγκελάριος;
Ο Κικλ είναι κατά της Ε.Ε. και κατά του ΝΑΤΟ, είναι εθνικιστής, ενάντια στο Ισλάμ και την μετανάστευση, είναι κατά των κυρώσεων στη Ρωσία. Αποκαλεί μάλιστα τον Ούγγρο Πρωθυπουργό Βίκτορ Όρμπαν «πρότυπο για την Ευρώπη», γιατί «υπερασπίζεται τα συμφέροντα και την εθνική κυριαρχίας έναντι των μεγάλων. Αυτό ακριβώς κάνει ο Βίκτορ Όρμπαν και είναι επομένως πρότυπο για πολλούς στην Ευρώπη», λέει ο Κικλ. Είναι πράγματι δυνατή μια «Ορμπανοποίηση» της Αυστρίας; Πολύ περισσότερο, μια «Ορμπανοποίηση» της Ευρώπης; Ο Όρμπαν έχει αναδιαρθρώσει συστηματικά την ουγγρική Δημοκρατία, χτίζοντας ένα πραγματικό φρούριο εξουσίας για τον εαυτό του. Αλλά πείθει τους πολίτες πώς έχει προμετωπίδα την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων της χώρας του. Αυτό είναι ίσως και το μυστικό της απήχησής του. Πρώτα η Ουγγαρία. Και όλα αυτά χωρίς να ξεχνάμε την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο με το σύνθημα «Πρώτα η Αμερική».
Θα δούμε βέβαια ποια θα είναι η έκβαση της κρίσης στην Ε.Ε., με τον Κικλ Καγκελάριο στην Αυστρία. Γιατί υπάρχει αμφιβολία σε ποιο βαθμό αυτά τα «ακραία» Κόμματα εφαρμόζουν πραγματικά αυτό για το οποίο κατηγορούνται από τα ΜΜΕ. Για παράδειγμα, πριν από δύο χρόνια η Τζόρτζια Μελόνι παρουσιάστηκε στο εξωτερικό ως «νεκρανάσταση» του Μουσολίνι και όλοι έτρεμαν για τους «κινδύνους για την ιταλική Δημοκρατία». Σήμερα όμως, όχι μόνο κανείς δεν μιλά πια γι’ αυτό, αλλά στην πραγματικότητα η Μελόνι επαινείται διεθνώς ως πρότυπο μετριοπαθούς πολιτικού. Η συμμετοχή στην διακυβέρνηση, η κυβερνητική ευθύνη, είναι ίσως το «φάρμακο» για να «εξημερωθούν» και να «κανονικοποιηθούν» και οι πιο άγριοι και ακραίοι πολιτικοί …
naftemporiki.gr
«The New Daily Mail»
Newsroom
