Διηγείται ο φίλος μας Γιάννης Στρατάκης.
Σημειώνω ότι η 20η Ιουλίου 1974, ημέρα Σάββατο, εμένα τον Γιάννη Κουμαρέλλα, εκδότη και διαχειριστή αυτής εδώ της εφημερίδας, με βρήκε να εργάζομαι ως υπάλληλος Τράπεζας σε υποκατάστημα, επί της οδού Πανεπιστημίου, δίπλα στα Κεντρικά της Αγροτικής Τράπεζας και της Τράπεζας της Ελλάδος.
Από το πρωί υπήρχε μια βουβαμάρα στην Αθήνα, λιγοστός κόσμος και υπήρχε η αίσθηση ότι κάτι συμβαίνει, αλλά κανείς κανείς δεν ήξερε, αφού η Χούντα των Συνταγματαρχών είχε επιβάλλει ''μαύρο'' στην ενημέρωση. Εκείνη την εποχή εργαζόμουν στην υπηρεσία συναλλάγματος και ενώ ήταν όλα μουγκά, ήλθε ένας Αμερικανός τουρίστας και μου ζήτησε να αλλάξει τις δραχμές σε δολάρια. Του είπε ότι το απόθεμα στο ταμείο ήταν μικρό λόγω πρωινού και τον παρακάλεσα να πάει ένα τετράγωνο ποιο πάνω που ήταν το μεγάλο υποκατάστημα της Τράπεζας, το υποκατάστημα Συντάγματος για να εξυπηρετηθεί. Μου απάντησε: Ούτε και αυτό είχε δολάρια, έχετε πόλεμο! Έμεινα άναυδος!
Φεύγοντας ο Αμερικανός, βγαίνω από την Τράπεζα και πάω ακριβώς απέναντι, επί του ίδιου του πεζοδρομίου στο περίπτερο να πάρω τσιγάρα και να ρωτήσω τον φίλο μου τον περιπτερά εάν γνώριζε κάτι, μιας και ήξερα ότι στο περίπτερο είχε ένα μικρό ραδιόφωνο. Δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω αφού εκείνη την στιγμή ο ραδιοφωνικός Σταθμός της Αθήνας μετέδιδε την είδηση της εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο
Η συνέχεια: Πανικός! Έκλεισαν οι Τράπεζες, εγώ και άλλοι συνάδελφοι, σε συνεννόηση με τον τότε Διευθυντή μας πήραμε κάποια χρήματα από τους λογαριασμούς μας και επιστρέψαμε στα σπίτια μας. Εγώ, με τα πόδια μέσω Πανεπιστημίου, Πλ. Συντάγματος, Στήλους Ολυμπίου Διός και έφθασα στο σπίτι. Το τι γινόταν σ΄ όλη την διαδρομή δεν λέγετε. Ο κόσμος έτρεχε αλαφιασμένος, ενώ ήδη είχαν εμφανιστεί τα πρώτα θωρακισμένα του Στρατού με τα πολυβόλα στραμμένα προς τον κόσμο.
Λίγη ώρα αργότερα Αστυνομικοί του Τμήματος, ήλθαν στο σπίτι μας και μου παρέδωσαν το χαρτί της επιστρατεύσής μου. Ήδη, όπως μάθαμε, στο Πολυτεχνείο είχε μαζευτεί κόσμος, αλλά η συγκέντρωση αυτή κατεστάλει άμεσα από την Αστυνομία και τον Στρατό.
Η επιστρατεύουσα Αρχή ήταν ο περιβάλλον χώρος του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου στο Δαφνί. Έβαλα τις στρατιωτικές φόρμες και μπότες, που είχα αγοράσει, όταν υπηρετούσα στο Στρατό ως Λοχίας, σιδερωμένες και φυλαγμένες από την μητέρα μου, με πήγε ο μικρός αδελφός μου στο Δαφνί και παρουσιάστηκα, όπου εκεί γινόταν ένα μεγάλο αλαλούμ! Όλοι οι επιστρατευμένοι, μικροί και μεγάλοι, είχαν έλθει με σορτς και σαγιονάρες! Κανένας Αξιωματικός του Στρατού δεν υπήρχε, (Ήλθαν τη νύχτα με ένα Τζιπ να μας πουν ότι οι Τούρκοι βρίσκονται πέριξ των Αθηνών και όταν δούμε ένστολους να τους πυροβολήσουμε! Με τι όπλα; που δεν υπήρχαν όμως.)
Και όπως γνωρίζουμε όλοι μας, στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος, και ομονόφθαλμος ήμουν εγώ με την στολή μου, τα Εθνόσημα μου και το μικρό ραδιοφωνάκι τσέπης που είχα από το Στράτο. Φαγητό και τσιγάρα μου έφερνε ο αδελφός μου από το σπίτι μας για τις επόμενες μέρες, μέχρι την μετακίνησή μου στο Πεντάγωνο, αφού η ειδικότητα μου ως διαβιβαστής, υπηρέτησα σε Κέντρο Επικοινωνιών, σε μεγάλη Μεραρχία της Θεσσαλονίκης, ως κρυπτογράφος και χειριστής στα ραδιοτηλέτυπα, και στην Αθήνα στην ΑΣΔΕΝ, στην απόρρητη στρατιωτική αλληλογραφία.
Τόσα γνώριζαν οι κρατούντες γι΄ εμένα, που για μικρό διάστημα στη Θεσσαλονίκη, υπηρέτησα στο 2ο Γραφείο! Βεβαίως ποτέ δεν είχα εκδηλώσει τις απόψεις μου ενάντια στη Χούντα των Συνταγματαρχών, γιατί τότε θα έτρωγα το ξύλο της Αρκούδας στο ΕΑΤ-ΕΣΑ! Και γνώριζα τη σημαίνει ΕΑΤ-ΕΣΑ, αφού τους πήγαινα την απόρρητη αλληλογραφία μαζί με τον οδηγό μου, οπλισμένος σαν αστακός! Απ΄ εκεί και πέρα τα γεγονότα είναι γνωστά!....
Γιάννης Κουμαρέλλας για την «The New Daily Mail»
