Ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης τόνισε την ανάγκη να περιοριστεί η δράση των διακινητών. Η Ιταλίδα Τζόρτζια Μελόνι ζήτησε να υπάρξουν «δομικές λύσεις», καταγγέλλοντας την «τύφλωση» εκείνων που πιστεύουν ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτήν την πρόκληση εφαρμόζοντας εθνικές πολιτικές. Και ο Πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν έκανε λόγο για «μια ευρωπαϊκή, κοινή απάντηση». Η πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν υπενθύμισε το σχέδιο των «10 σημείων» της Ε.Ε. για τη μετανάστευση. Και όλοι έφυγαν από τη Μάλτα …ευχαριστημένοι!
Το ερώτημα που δεν απαντήθηκε πάντως για άλλη μία φορά, είναι γιατί εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι μεταναστεύουν, παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς, με κίνδυνο για τη ζωή τους. Γιατί οι μεταναστευτικές ροές είναι πλέον συνεχείς και ασυνήθιστου εύρους: Από τα Έθνη της υποσαχάριας Βόρειας Αφρικής και της νότιας Μεσόγειου, ως τον Ινδο-Ειρηνικό, το Κέρας της Αφρικής και τη Μέση Ανατολή. Ένα ατέλειωτο ανθρώπινο ποτάμι όλο και λιγότερο ρυθμιζόμενο από διακρατικές συμφωνίες. Ένα «ποτάμι ψυχών» που έχει πηγή τη φτώχεια και τις οικονομικές κρίσεις που ακολούθησαν την καταστροφή Κρατών λόγω των Δυτικών επιθετικών πολέμων που έγιναν κατά της Λιβύης και του Ιράκ. Τον συνεχιζόμενο πόλεμο στη Συρία και τη διάλυση του Λιβάνου υπό την πίεση του ισλαμικού φονταμενταλισμού.
Επιπλέον, σε πολλές Αφρικής, η αυξανόμενη ανισότητα, η περιθωριοποίηση και οι επαναλαμβανόμενοι πόλεμοι για τους οποίους μεγάλη ευθύνη έχει η Δύση, έχουν καταστρέψει κάθε ελπίδα αξιοπρεπούς επιβίωσης για εκατομμύρια ανθρώπους. Οι ανθρώπινες ροές αντιμετωπίζονται απλά και μόνο με κανονισμούς που είναι μόνο αποτρεπτικοί και κυρίως, αναποτελεσματικοί.
Αλλά στην πραγματικότητα, οι μεταναστευτικές ροές θα συνεχίζονται αδιάκοπα.
Ολόκληρος ο κόσμος μπορεί να είναι γεμάτος με Διεθνείς Οργανισμούς που θα έπρεπε, στην πραγματικότητα, να ρυθμίζουν τέτοια φαινόμενα, από την πείνα ως το εμπόριο και τον προστατευτισμό, αλλά η πλειονότητα αυτών των οργανώσεων είτε μπλοκάρεται από ένα σύστημα αμοιβαίων βέτο ή από μια ξεκάθαρη και καταναγκαστική ανικανότητα, εδώ και δεκαετίες. Τα πάντα μεταναστεύουν άλλωστε. Ζούμε και θα ζούμε σε έναν κόσμο μεταναστεύσεων: Από τους ανθρώπους ως το κεφάλαιο, τη Βιομηχανία και τις Επιχειρήσεις για μεγαλύτερα κέρδη, τους φυσικούς και χρηματικούς πόρους, ακόμη και τις ιδέες.
Η Ε.Ε. μπόρεσε σε μεγάλο βαθμό να επιλύσει με χίλια εμπόδια και αμφιβολίες το άνοιγμα των εσωτερικών συνόρων με τη Συνθήκη Σένγκεν, αλλά έχει αποτύχει πλήρως να υιοθετήσει ένα κοινό σχέδιο για το θέμα των «εξωτερικών» συνόρων, δηλαδή τη σχέση της Ευρώπης με τον Τρίτο Κόσμο, τον κόσμο των μεταναστών και των προσφύγων. Είναι καιρός εμείς οι Ευρωπαίοι να ξανασκεφτούμε και να ξανασυζητήσουμε τα πάντα, μπροστά στο μεταναστευτικό κύμα που θα μεγαλώνει όλο και περισσότερο…
naftemporiki.gr
Newsroom
