Επιβεβαιώθηκε άλλωστε κατηγορηματικά ότι δεν μπορεί να υπάρξει στρατιωτική λύση σε αυτή τη σύγκρουση. Και όσο περισσότερο παρατείνεται ο πόλεμος, τόσο πιο πιθανό είναι η Ουκρανία να έχει μεγαλύτερες απώλειες. Ένα σενάριο που ακόμη και ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι αναγκάστηκε να παραδεχτεί δημοσίως αυτή την εβδομάδα. Η πίεση που προκύπτει από την κατάσταση στο πεδίο των μαχών, σε συνδυασμό με το σχέδιο Τραμπ, επιβάλλει τώρα την άμεση διαπραγματευτική οδό. Κάτι που η πλειοψηφία του ουκρανικού λαού, άλλωστε, υποστηρίζει εδώ και πάνω από έναν χρόνο, όπως καταδεικνύουν οι δημοσκοπήσεις του Ινστιτούτου Gallup.
Κυνική παραδοχή
Ακούγεται κυνικό, αλλά η λύση, όπως πάντα στην ιστορία, θα προέλθει από τους ισχυρούς. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση από τους δύο βασικούς παράγοντες της σύγκρουσης: Την Ουάσιγκτον και τη Μόσχα. Η Ευρώπη, που προσπαθεί ολοένα και περισσότερο να γίνει στρατιωτικός παράγοντας, παρακολουθεί από το …σπίτι τη διαπραγματευτική διαδικασία να εξελίσσεται. Χωρίς να συμμετέχει ή να έχει φωνή. Σύμβουλοι ασφαλείας από τα μεγάλα ευρωπαϊκά Κράτη συναντώνται, βέβαια, σήμερα στη Γενεύη με εκπροσώπους των ΗΠΑ και της Ουκρανίας, μήπως και σώσουν τα προσχήματα
Παγιδευμένη στον Ψυχρό Πόλεμο
Φευ! Η Ευρώπη είναι παγιδευμένη σε μια δυναμική Ψυχρού Πολέμου 2.0, που όμως η ίδια ενθάρρυνε. Μια παγίδα από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει, λόγω της ανικανότητας της ηγεσίας της και της έλλειψης στρατηγικού οράματος. Οι Ευρωπαίοι άλλωστε από κοινού με τα «γεράκια» τύπου Βικτόρια Νούλαντ της Κυβέρνησης Μπάιντεν, ήταν αυτοί που, δύο μήνες μετά τη ρωσική εισβολή, ανάγκασαν την Ουκρανία στις διαπραγματεύσεις στην Κωνσταντινούπολη, να μη διαπραγματευτεί ένα πολύ πιο πλεονεκτικό αποτέλεσμα με τη Μόσχα. Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, η Ε.Ε. δεν πέτυχε κανέναν στόχο στην Ουκρανία. Ούτε τη ρωσική αποχώρηση από τα καταληφθέντα εδάφη, ούτε αλλαγή συμπεριφοράς του Πούτιν. Ευρωπαίοι ηγέτες μικρού βεληνεκούς και οι νέο-συντηρητικοί κύκλοι της Κυβέρνησης Μπάιντεν έκαναν απλά…προπαγάνδα, προωθώντας θαυματουργά όπλα και μη ρεαλιστικά όνειρα να ανατρέψουν το καθεστώς Πούτιν. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι η τραγική απόδειξη ότι η επιμονή σε μια μη βιώσιμη στρατιωτική πορεία είχε ένα ανυπολόγιστο κόστος. Η αποτυχία των Ευρωπαίων να προβλέψουν το αναπόφευκτο πληρώθηκε με εκατοντάδες χιλιάδες ζωές και ανείπωτη καταστροφή, που η πραγματιστική διπλωματία θα μπορούσε να είχε σώσει.
Τριπλή πληγή
Αυτή η κοντόφθαλμη στρατηγική προκάλεσε στην Ε.Ε. ένα τριπλό τραύμα:
- Να δαπανά διπλάσια χρήματα για τις αμυντικές δαπάνες, σε σχέση με πριν από 10 χρόνια, σε βάρος φυσικά των αναγκών των νοικοκυριών και της πραγματικής οικονομίας. Οι Ευρωπαίοι πολίτες όχι μόνο δεν επωφελούνται καθόλου από αυτή τη στρατηγική, αλλά ακόμη χειρότερα, θα πρέπει να πληρώσουν τον λογαριασμό για τον πόλεμο, όπως φαίνεται στην έκκληση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν προς τα κράτη μέλη να συνεισφέρουν 135 δισεκατομμύρια ευρώ για την Ουκρανία, για το 2026-27.
- Η Ε.Ε. κατόρθωσε επίσης να «αποκτήσει» έναν εχθρό δίπλα της, τη Ρωσία, την οποία δεν έχει ιδέα πώς να αντιμετωπίσει. Και να προκαλέσει το τέλος της διπλωματίας ως κεντρικού εργαλείου, που υποτιμάται ολοένα και περισσότερο από τα κράτη και τους θεσμούς της ΕΕ, που πετούν στον «σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας» τις επιτυχίες της ευρωπαϊκής διπλωματίας, στην πορεία της πολιτικής της ύφεσης – από τον Βίλι Μπράντ, τον Μιτεράν, τον Κόλ και τη Μέρκελ.
- Και τρίτον, με όλα αυτά, οι «πολιτικοί νάνοι» της Ευρώπης κατάφεραν επίσης την πλήρη διακοπή των εμπορικών και ενεργειακών σχέσεων με τη Ρωσία, ακρωτηριάζοντας την οικονομική και εμπορική ισχύ της Ε.Ε.
Παλάτια στην άμμο
Πολλοί Ευρωπαίοι ακαδημαϊκοί, πολιτικοί, βετεράνοι διπλωμάτες προειδοποιούσαν, βέβαια, από την αρχή για τους περιορισμούς αυτής της κοντόφθαλμης στρατηγικής. Και κυρίως για τον κίνδυνο μιας Ε.Ε. παγιδευμένης σε έναν παρατεταμένο Ψυχρό Πόλεμο χωρίς στρατηγική κατεύθυνση. Οι φωνές αυτές όχι μόνο αγνοήθηκαν, αλλά, χειρότερα, κατηγορήθηκαν ότι λειτουργούσαν υπέρ του Πούτιν. Τελικά, το μόνο που αποδείχθηκε ήταν ότι η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία έχτιζε «παλάτια στην άμμο». Αδυνατώντας να κάνουν μια ρεαλιστική ανάλυση των συνθηκών, τόσο στο πεδίο των μαχών, όσο και στη διεθνή ισορροπία δυνάμεων.
Και τώρα, η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται επί ξηρού ακμής. Σε μια αδύνατη θέση χωρίς πρακτικά να μπορεί να προτείνει καμία εναλλακτική λύση. Μόνο μερεμέτια στο ειρηνευτικό σχέδιο Τραμπ. Να παρακολουθεί η Ε.Ε. από απόσταση και χωρίς επιρροή τις διπλωματικές εξελίξεις στην Ουκρανία. Και να διαμαρτύρεται για τη «σχέση» Τραμπ- Πούτιν, σαν τον «απατημένο σύζυγο», όπως λέει και το δημοτικό τραγούδι:
«Μη με γελούν τα μάτια μου,
να μην εβλέπω θάμα
επερπατεί η αγάπη μου
με άλλονε αντάμα…
Καταραμένο ριζικό
καταραμένη στράτα
φέρνεις μπροστά μου τον καημό
και τα πικρά μαντάτα…».
Μιχάλης Ψύλος/naftemporiki.gr
«The New Daily Mail»
Newsroom
