Η παραδοχή ''διδάχτηκα'' εμφανίζεται σε πολλά κεφάλαια που αφορούν την διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων, όπως η Novartis και οι τηλεοπτικές άδειες, αλλά αποτυπώνεται πλήρως σε μία φράση από την ταινία ''Αβραάμ Λίνκολν'' που, όπως σημειώνει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, του έμεινε ανεξίτηλα εντυπωμένη στο μυαλό: «Μία πυξίδα θα σου δείξει τον αληθινό βορρά από το σημείο που βρίσκεσαι, αλλά δεν θα σου δίνει καμία συμβουλή για τους βάλτους, τις ερήμους και τα φαράγγια που θα συναντήσεις στον δρόμο. Αν στην προσπάθεια να φτάσεις στον προορισμό σου προχωρήσεις μπροστά αδιαφορώντας για τα εμπόδια και το μόνο που καταφέρεις είναι να βουλιάξεις σε ένα βάλτο, ποια η χρησιμότητα να γνωρίζεις τον αληθινό βορρά;». Το συμπέρασμα, σαφές και το υπογραμμίζει ο ίδιος στη συνέχεια: «Ποιος ο λόγος να κρατάμε σαν φυλακτό την πυξίδα των αξιών μας, αν αδιόρθωτα αφελείς πέφτουμε θύματα της κάθε παγίδας και του κάθε εμποδίου που μας βάζουν;»…
Είναι ορατός, όμως, ο σαφής διαχωρισμός, ανάμεσα στη σωστή τακτική/στρατηγική με τις αναγκαίες μικρές ή μεγάλες συγκρούσεις και στη σωστή στρατηγική, αλλά με λάθη στην τακτική, λόγω απειρίας ή υποτίμησης του πανίσχυρων μηχανισμών των αντιπάλων. Όπως προκύπτει από κεφάλαια όπως αυτό που αφορά στις τηλεοπτικές άδειες, ο πρώην Πρωθυπουργός υπεραμύνεται της σωστής πολιτικής έναντι της προβληματικής εφαρμογής, ενώ κινείται με μεγάλη προσοχή ανάμεσα στην κριτική και στην αυτοκριτική.
Για παράδειγμα, επιρρίπτει ευθύνες, άμεσα ή έμμεσα, στον τότε αρμόδιο Υπουργό Νίκο Παππά για την προβληματική νομοθετική ρύθμιση, που κατέπεσε στο ΣτΕ και οδήγησε σε νέο νόμο, και την ''επιδεκτικά επιθετική'' αντιμετώπιση των ενδιαφερόμενων καναλαρχών, «κλεισμένους στο κτήριο της Γενικής Γραμματείας χωρίς κινητά, με φαγητά delivery» κ.λπ., αλλά δεν αφήνει τον εαυτό του απ’ έξω: «Η ευθύνη προφανώς για τη διαδικασία και την κατάληξή της δεν ανήκει στον Παππά και όσα μου εισηγήθηκε, ούτε σε οποιονδήποτε άλλο, αλλά σε μένα που πήρα τις τελικές αποφάσεις», γράφει.
Όπως φάνηκε και από τις προδημοσιεύσεις των προηγούμενων ημερών, το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου αφιερώνεται στην εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2010, και στο καυτό 2015: «Πρώτη φορά Αριστερά», διαπραγμάτευση με τους Θεσμούς, συζητήσεις με τον Πούτιν, δημοψήφισμα, "σπάσιμο'' της συνεργασίας με τον Γιάνη Βαρουφάκη, τρίτο μνημόνιο, πρώτη διάσπαση του Κόμματος και νέες εκλογές του Σεπτεμβρίου. Ιδιαίτερη αναφορά, φυσικά, επιφυλάσσει στη Συμφωνία των Πρεσπών και στην εξωτερική πολιτική, στην τραγωδία στο Μάτι, στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο με τη διαπλοκή που αντεπιτέθηκε μετά την περιπέτεια των τηλεοπτικών αδειών και, φυσικά, στη διαχείριση της υπόθεσης Novartis.
Eιδικα για την τελευταία, η κριτική-αυτοκριτική είναι κοφτή και αυστηρή. Αφού επισημαίνει την λανθασμένη απόφαση να μην διερευνηθεί η υπόθεση από Προανακριτική επιτροπή της Βουλής αλλά να ανατεθεί στο Δικαστικό Συμβούλιο, στήνοντας τις περίφημες έντεκα κάλπες για την παραπομπή τους, τονίζει: «Η βασική αιτία αυτής της απόφασης, ας μην γελιόμαστε, ήταν άλλη: Ο φόβος να αναλάβουμε την ευθύνη με βάση το Σύνταγμα (…) ο δισταγμός να μην θεωρηθεί μία τέτοια εξέλιξη απόπειρα πολιτικής δίωξης…». Η κατάληξη «πείστηκα παρά τις αρχικές μου αντιρρήσεις” δείχνει την προσήλωση στο μείγμα που προαναφέραμε.
Με αυτοκριτική ματιά στέκεται και σε άλλα σημεία, προ 2015, όπως η σκληρή υιοθέτηση του «Ολαντρέου» που είχε λανσάρει ο Μελανσόν για τον Ολάντ «παραπέμποντας σαρκαστικά στον τότε δυσφημισμένο Γιώργο Παπανδρέου». Όπως σημειώνει: «Αν διέθετα τότε περισσότερη εμπειρία, θα το είχα σίγουρα αποφύγει γιατί τώρα γνωρίζω πολύ καλά πόσο εύκολα τέτοιες λέξεις μπορούν να απομονωθούν και να χρησιμοποιηθούν εναντίον σου».
Η Αχτσιόγλου, ο Κασσελάκης και «οι άλλοι»
Εκτενέστατο αλλά και αποκαλυπτικό είναι το κεφάλαιο «Χαμένη Ευκαιρία» που αφορά στην τελική ευθεία προς τις μεγάλες εκλογικές ήττες του 2023, στην απόφαση του να παραιτηθεί από Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, στις μάχες των ομάδων και των μηχανισμών, στο άγνωστο παρασκήνιο γύρω από την πρότασή του στην Έφη Αχτσιόγλου και την άρνησή της, στην εμφάνιση του «τιμωρού με αγγελικό πρόσωπο” Στέφανου Κασσελάκη, στην προσπάθειά του να μη γίνει η δεύτερη διάσπαση μετά την εκλογική νίκη του «τιμωρού». Όχι να μείνει η ''Ομπρέλα'' του Τσακαλώτου αλλά να μη φύγει η ''ομάδα Αχτσιόγλου'' και, τελικά, η παρέμβασή του πριν από το Συνέδριο του Φεβρουαρίου 2024 για νέες προεδρικές εκλογές αφού «το νέο κύμα κύμα έγινε τσουνάμι». Στο σημείο αυτό, αφού σημειώνει πως «το Συνέδριο με συνοπτικές διαδικασίες αποφάσισε να απορρίψει την πρότασή μου», σταματάει τις αναφορές στο Κόμμα: «Ήξερα ότι είχα αποχαιρετήσει την Αλεξάνδρεια», γράφει. Δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ…
Οι τελευταίες αλλά όχι λίγες σελίδες, αφιερώνονται στις νέες ανάγκες και στον ρόλο των αριστερών, προοδευτικών δυνάμεων σε ελληνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Παρά την προσμονή ορισμένων…βιαστικών, ο επίλογος δεν αποκαλύπτει ευθέως τους σχεδιασμούς του, αλλά η χρήση του πρώτου πληθυντικού δίνει το σήμα. Όπως επιβεβαιώνουν συνομιλητές του άλλωστε, «είπε την αλήθεια του για το παρελθόν και θα κάνει το ίδιο για το άμεσο μέλλον… προσεχώς». Είναι προφανές ότι πρόσωπα που χρωματίζει αρνητικά, όπως ο Παύλος Πολάκης, δεν θα ανήκουν στους νέους συνομιλητές του.
euro2day.gr
Σ.Σ.: Oι «βαρόνοι» του action 24 (Εξάρχου και λοιποί-Όμιλος Aktor) «διαβάζουν» το βιβλίο του Α. Τσίπρα
«The New Daily Mail»
Newsroom
