Επιχειρηματίες ακόμη και σήμερα... νοικιάζουν άθλια παραπήγματα σε αλλοδαπούς εργάτες, οι οποίοι συχνά αντιμετωπίζονται ως σκλάβοι. Μολονότι θα περίμενε κανείς οι συνθήκες να έχουν βελτιωθεί, καμία πρόταση ανθρωπιστικών οργανώσεων δεν υλοποιήθηκε. Ούτε καν η διακηρυγμένη θέση της Περιφέρειας Δ. Πελοποννήσου, που υποσχόταν ότι σε συνεργασία με το υπουργείο Γεωργίας θα προωθούσε «λύση στο μείζον ζήτημα της στέγασης των εργαζόμενων μεταναστών» αναζητώντας λύσεις για την ασφαλή και ανθρώπινη διαβίωσή τους.
Σήμερα, την ώρα που στην Πάτρα εξελίσσεται η δίκη για τα περσινά γεγονότα με τους μάρτυρες να καταγγέλλουν ότι δέχονται απειλές και να ζητούν προστασία, πίσω στις παράγκες η ζωή μοιάζει με εφιάλτη. Ποντίκια, φίδια, κατσαρίδες και σαύρες συνυπάρχουν με τους ανθρώπους, ενώ τη νύχτα τα «σμήνη» των κουνουπιών επιτίθενται χωρίς έλεος. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι «ένοικοι» προσπαθούν να αντέξουν περιστοιχισμένοι από «σκιές». Τα θύματα της περσινής επίθεσης που τόλμησαν να καταθέσουν ως μάρτυρες, όχι μόνο δεν έχουν ακόμη πληρωθεί τα δεδουλευμένα, αλλά καταγγέλλουν επιθέσεις και εκβιαστικά μηνύματα για απελάσεις.
Όπως υποστηρίζει ο δικηγόρος τους, Βασίλης Κερασιώτης, λύση υπάρχει, ωστόσο κανείς δεν δείχνει διατεθειμένος να την εφαρμόσει: «Σύμφωνα με τον νόμο για την εμπορία ανθρώπων (3064/2002) καθώς και την κοινοτική οδηγία, τα θύματα θα έπρεπε να μεταφερθούν στους ξενώνες, που προβλέπονται στο ΠΔ 133/2003. Δεν έχει γίνει επί της ουσίας τίποτα, για την αρωγή των θυμάτων, θεσμική εγγύηση, για την ορθή απονομή της δικαιοσύνης»...
«Μας χρωστούν από 3.000 ευρώ»
Ο 43χρονος Λίτον Χαν από το Μπαγκλαντές βρίσκεται στην Ελλάδα 16 χρόνια. Η περιπέτεια που ζει σήμερα είναι πρωτοφανής, όμως δεν το βάζει κάτω. «Θα μπορούσα να φύγω από τον καταυλισμό, μόνον αν πρώτα πληρωθώ αυτά που δούλεψα πέρυσι», λέει στο «Έθνος της Κυριακής». «Μένω στην παράγκα, όπου οι συνθήκες δυσκολεύουν πιο πολύ από τις προηγούμενες χρονιές. Είχαμε μια μπαλαντέζα με ρεύμα, μας το έχουν κόψει. Σε καθέναν από εμάς κρατούσαν από την αμοιβή του 10 ευρώ για το ρεύμα, άλλα 5 ευρώ για το νερό και για την παράγκα ενοίκιο 20 ευρώ! Θέλουν να μας απομακρύνουν, όσους πήγαμε μάρτυρες για το περσινό περιστατικό, αλλά μας ζητούν να φύγουμε χωρίς να μας πληρώσουν και κάθε τόσο μας ειδοποιούν, σαν να ήμασταν στο ξενοδοχείο, "να αδειάσετε... το δωμάτιο"! Δωμάτιο εννοούν την παράγκα... »Εφτασαν μάλιστα στο σημείο, αφού δεν μας πληρώνουν, να μας απειλούν ότι, αφού δεν φεύγουμε, όσα δήθεν χρωστάμε για νερό, ρεύμα και το δωμάτιο, θα τα συμψηφίσουν με αυτά που μας χρωστάνε! Στη δική μας ομάδα χρωστάνε 60.622 ευρώ, σε άλλη 110.000. Στον καθένα μας αντιστοιχούν διάφορα ποσά, μέχρι 3.000 ευρώ.Τα βράδια κάποιοι κάθονται ξύπνιοι, μήπως δεχθούμε επίθεση, ενώ το πρωί που ξυπνάμε λέμε με ανακούφιση "είμαστε ζωντανοί"...».
«Θα μείνω εδώ μέχρι να με πληρώσουν»
«Στον δικό μας καταυλισμό, είμαστε 154 άτομα που μένουμε σε παράγκες ανά 8 έως και 20 άτομα», μας λέει ο 32χρονος Μουρσέτ Τσολντούρ. «Δουλεύουμε στις φυτείες για 25 ευρώ, από τις 7 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ. Δεν φανταζόμουν ότι θα ζω στην παράγκα, χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα, να τρέχω για τουαλέτα, νύχτα, στους θάμνους. Το φαγητό, που όλοι μαζί αγοράζουμε και μαγειρεύουμε, κυρίως ζυμαρικά, πατάτες, καρότα, συχνά δεν είναι αρκετό. Εχω άρρωστους γονείς και μικρότερα αδέλφια. Τον πρώτο καιρό που εργάστηκα για ένα διάστημα στην επισκευή και τη συντήρηση ενός καραβιού, βαψίματα και διάφορες άλλες δουλειές, μπορούσα με τα χρήματα που έπαιρνα και τους βοηθούσα. Πέρυσι τραυματίστηκα από τους πυροβολισμούς και επειδή μίλησα φέτος δεν έχει δουλειά για μένα. Παραμένω εδώ, ώσπου να πληρωθώ τα χρήματα που μου χρωστάνε, 2.590 ευρώ. Μετά θα αναζητήσω αλλού δουλειά».
«Ημουν άρρωστος και με κλωτσούσαν»
«Μας θέλουν να μένουμε στις παράγκες κοντά στη φυτεία, επειδή υπάρχουν δουλειές που γίνονται όλο το 24ωρο. Ερχεται τη νύχτα ο επιστάτης και λέει "να πας να ποτίσεις", άλλες φορές "να μεταφέρεις τελάρα". Μας έχουν εκεί γιατί οι δουλειές δεν σταματούν. Πληρώνουν βέβαια... υπερωρία 3 ευρώ την ώρα», λέει ο 20χρονος Μουράτ Αλιμάρ. «Υπάρχει και μια πρόχειρη, κοινή τουαλέτα, δηλαδή ένας λάκκος με δύο παράλληλα σανίδια, που είναι δύσκολο να ισορροπήσεις πάνω τους και αδύνατο να σταθείς από τη δυσοσμία και τις μύγες. Ετσι αναγκάζεσαι να πας μακριά στους θάμνους. Δεν αντέχω τη ζέστη μέσα στην παράγκα και συχνά μένω έξω. Οπως δεν αντέχω και την συμπεριφορά ορισμένων επιστατών. Μια φορά ήμουν άρρωστος. Ηρθε οργισμένος ο επιστάτης και μου ζήτησε να σηκωθώ, να πάω στη δουλειά. Του απάντησα ότι "δεν μπορώ, δεν νιώθω καλά, έχω πυρετό". Τότε έγινε έξαλλος και με κλώτσησε, λέγοντας "όταν δουλεύεις για μένα, δεν μπορείς να μου λες ότι είσαι άρρωστος". Δεν θα το ξεχάσω ποτέ...».
«Μια παράγκα η... Ευρώπη μου»
«Τις ώρες που είμαι στην παράγκα, ο νους μου είναι στην οικογένειά μου, στο Μπαγκλαντές», λέει ο Ρούμπεν Μία. «Δουλεύουμε σκληρά, πρέπει να τους στείλω χρήματα. Ηδη μου χρωστάνε 2.500 ευρώ. Ηρθα στην Ευρώπη για μια καλύτερη ζωή και έφτασα να είναι "μια παράγκα η Ευρώπη μου"... Κουβαλάμε νερό με τα πλαστικά δοχεία, από τη γεώτρηση, που όπως μας έχουν πει είναι και μολυσμένη από φυτοφάρμακα. Μπάνιο κάνουμε σε κοντινό κανάλι άρδευσης. Εκεί πλένουμε και τα ρούχα μας. Εξαντλείσαι στη δουλειά από τα χαράματα έως αργά τη νύχτα και κάποια στιγμή, στη διάρκεια της νύχτας, είσαι πάντα εύκαιρος για τον επιστάτη που έρχεται και σε ρωτάει "πότισες, έβαλες νερό, έβαλες φάρμακο;" και σου λέει "πήγαινε πριν τον ήλιο", οπότε περιορίζεται ο χρόνος για ξεκούραση».
«Έθνος της Κυριακής»
''The New Daily Mail''
Newsroom
