Ήταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση στην Αθήνα εδώ και πολλά χρόνια, αποδεικνύοντας ότι η κοινωνία στέρεψε από οξυγόνο, ασφυκτιά. Και ας ανακοινώθηκε λίγες μέρες πριν. Οι άνθρωποι που μίλησαν σε αυτή δεν ήταν πολιτικοί. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είχαν καν φανταστεί ότι κάποτε θα μίλαγαν σε μία συγκέντρωση. Ο κόσμος τους άκουγε σχεδόν ευλαβικά και δύσκολα μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυά του.
Και μίλησαν για το πιο απλό και το πιο αυτονόητο πράγμα: Για την ανάγκη τους και το καθήκον της κοινωνίας να μάθουν επιτέλους τι έγινε και ποιοι έφταιξαν και στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 έχασαν τα παιδιά τους, τα αδέρφια τους, τις φίλες και τους φίλους τους, τους συνεπιβάτες τους εκείνο το βράδυ. Γι’ αυτούς που χάθηκαν αλλά και γι’ αυτούς που κινδυνεύουν να χαθούν σε ένα κράτος που αντιμετωπίζει την απώλεια της ανθρώπινης ζωής κάποιες στιγμές ως… παράπλευρη απώλεια.
Τα Τέμπη επιμένω είναι στη μνήμη της κοινωνίας ανοιχτή πληγή. Γιατί δεν είναι μόνο γι’ αυτό που εξαρχής καταλάβαμε, ότι δηλαδή το δυστύχημα έγινε γιατί χρόνια τώρα καθυστερούν τα αναγκαία έργα για να είναι ασφαλείς οι συγκοινωνίες, τα έργα που θα εξασφάλιζαν ότι ένα ανθρώπινο λάθος δεν θα εξελισσόταν σε τραγωδία, τα έργα που έχουν πληρωθεί δυο και τρεις φορές. Είναι και γιατί πλέον γνωρίζουμε ότι υπήρξε μια ολόκληρη επιχείρηση συγκάλυψης που ξεκίνησε την πρώτη κιόλας νύχτα.
Γιατί πια ξέρουμε ότι υπήρξε εξαρχής προσπάθεια να χειραγωγηθεί η κοινή γνώμη στην κατεύθυνση της θεωρίας του «ανθρώπινου λάθους και μόνο» ακόμη και με πρακτικές μονταζιέρας. Ότι με συνειδητή επιλογή όχι μόνο δεν διερευνήθηκε το φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας, αλλά και υπήρξε παραποίηση και καταστροφή πειστηρίων μέχρι του σημείου να μπαζωθεί ο χώρος. Ότι η δικαστική έρευνα καθυστερεί και δεν ελέγχει κρίσιμα στοιχεία, με αποτέλεσμα τη διερεύνηση να την κάνουν πρακτικά οι οικογένειες και οι πραγματογνώμονες που διορίζουν. Ότι η εξεταστική της Βουλής ήταν μια παρωδία με μόνο κίνητρο να μην αποδοθούν από την κυβερνητική πλειοψηφία πουθενά ευθύνες.
Και αυτή η συγκάλυψη ήρθε ξανά στο προσκήνιο από το γεγονός ότι οι πραγματογνώμονες των οικογενειών τεκμηρίωσαν ότι ένας μεγάλος αριθμός θυμάτων επέζησε της σύγκρουσης και μπορούσε να σωθεί, αλλά πέθανε τελικά βασανιστικά εξαιτίας της ανάφλεξης του εύφλεκτου υλικού. Αυτού που ακόμη και σήμερα δεν ξέρουμε τι ακριβώς ήταν, ποιος το φόρτωσε και πού πήγαινε, ακριβώς γιατί υπήρξε επιχείρηση συγκάλυψης. Και αυτή η επιχείρηση συγκάλυψης έχει υποκείμενο. Είναι σαφές ότι η Κυβέρνηση έχει ευθύνη για αυτήν. Ευθύνη που φτάνει ως την κορυφή ως τον Πρωθυπουργό. Μια ευθύνη που έχει αρνηθεί επίμονα να αναλάβει.
Φτάνοντας ακόμη και στο σημείο υψηλόβαθμοι Υπουργοί, σαν σε εντεταλμένη υπηρεσία να προχωρούν σε απάνθρωπες και συκοφαντικές δηλώσεις ακόμη και για τους συγγενείς των θυμάτων, όπως ότι Δικηγόροι τους μιλούν για «έγκλημα» προκειμένου να αυξηθεί το ποσό των αποζημιώσεων, τις οποίες μπορεί μετά να «μαζεύουν» υπό τη γενική κατακραυγή, αλλά το δηλητήριο έχει κυλήσει. Γι’ αυτό ξεσηκώνεται τώρα η κοινωνία. Γιατί βλέπει μια Κυβέρνηση και έναν Πρωθυπουργό να είναι πίσω από μια επιχείρηση συγκάλυψης των ευθυνών της μεγαλύτερης σιδηροδρομικής τραγωδίας στη χώρα. Μιας τραγωδίας που συνέβη στο ασφαλέστερο μέσο συγκοινωνίας, επειδή αυτή η Κυβέρνηση, όπως και άλλες πριν από αυτή, δεν έκανε αυτά που έπρεπε να κάνει. Και είναι η συγκάλυψη αυτή που σήμερα λειτουργεί ως καταλύτης. Είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Είναι το «ως εδώ και μη παρέκει».
Αυτό δεν είχε υπολογίσει η Κυβέρνηση. Που θεώρησε τις εκλογές του 2023 απαλλακτικό βούλευμα. Γιατί είναι σαφές ότι η κοινωνία έχει βγάλει μια δική της ετυμηγορία. Και αυτή είναι καταδικαστική. Το πότε οι «ένορκοι» θα ανακοινώσουν την ποινή είναι απρόβλεπτο, μπορεί να αποτελέσει το «τυχαίο γεγονός» που θα οδηγήσει στην έκρηξη και την ανατροπή, και αυτό τρομάζει τους κυβερνώντες, εξού και σπεύδουν να διαλύσουν τις συγκεντρώσεις με ΜΑΤ και δακρυγόνα. Ο Νίξον πλήρωσε το Watergate με καθυστέρηση, όταν νόμιζε ότι έχει ξεμπερδέψει και έχοντας κερδίσει εκλογές.
Γι’ αυτό ήταν τόσο τεράστια η συγκέντρωση στο Σύνταγμα, γι’ αυτό και υπήρξαν συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα. Συγκεντρώσεις που είχαν τέτοιο μέγεθος που κανείς δεν μπορεί να μιλήσει ούτε για υποκινούμενους, ούτε για «οργανωμένους». Συγκεντρώσεις από αυτές που μετά λες «η κοινωνία μίλησε». Και σήμερα όντως η κοινωνία μίλησε. Και είπε ότι δεν μπορεί να ζει σε ένα καθεστώς διαπλοκής, διαφθοράς και συγκάλυψης. Θέλει δικαιοσύνη. Και τη θέλει τώρα. Γιατί διαφορετικά νιώθει ότι τελειώνει το οξυγόνο.
Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος/in.gr
«The New Daily Mail»
Newsroom
